Johnnie Walker Double Black - Escape the Sun

Samen met mijn nieuwe goede vriend, de immer vrolijk rondwandelende Johnnie Walker, heb ik een intens avontuur achter de kiezen. Eentje dat ik zelfs met veel plezier wil delen. Om de nieuwe Double Black Label van deze Schotse whiskyreus te ontdekken hoefde ik maar naar te winkel te lopen. Nog niet zo lang geleden is deze blend gelanceerd als blijvende uitgave, makkelijker kan niet. Mijn vriend Johnnie zag dat anders. Om hem te ervaren, één te worden met deze Double Black, was er net dat ietsje meer nodig. Een stap in de donkere wereld van deze mysterieuze en spannende blend.

Via een tussenstop in Londen, waar ik de eer had mijn internationaal reisgezelschap te ontmoeten, trokken we richting het barre IJsland, deze tijd van het jaar altijd goed voor de nodige portie duisternis. Reizen en het daarbijhorende wachten, dat durft wel eens in de koude kleren kruipen. Reden genoeg om ons bij aankomst in Reykjavik van een flinke winterjas te voorzien. Samen met de gevulde proefglazen zou die jas drie dagen lang mijn beste vriend zijn. Veilig van de ene naar de andere plaats geraken, daarvoor waren enkele superjeeps voorzien, voertuigen die hun naam allerminst gestolen hadden.

Superjeep

Geen overbodige luxe trouwens die superjeeps. Dat mocht al snel blijken toen onze chauffeur na een half uurtje rijden in de IJslandse duisternis het grillige vulkanische landschap boven de weg verkoos. Er stond een welkomstborrel op het programma en die werd genuttigd in een grot aan het  Kliefarvatn meer. Een moment van kennismaking. Met elkaar, maar ook met de pikzwarte duisternis - geen meer gezien - de bijtende wind en de reden waarom we allemaal hier waren,  Johnnie Walker Double Black!

Welkomstdrink aan Lake Kliefarvatn

Het werd een aangename eerste kennismaking. Een leuke groep om mee te beginnen en de whisky kweet zich perfect van zijn taak om ons intens te verwarmen. Escape the sun, het was een vlag die de lading volledig dekte. Het noorderlicht stond die avond - net als een verticale whiskytasting en aansluitend diner - op ons programma maar een dik wolkenpak besliste daar anders over. Jammer, al kon het vooruitzicht van een deugddoende portie nachtrust een mens ook plezieren. Er stond ons immers een met actie gevulde dag te wachten.

Sneeuwmobielsafari op de Solheimajökull gletsjer

Als er iets is waar ik naar uit keek, dan was het wel de sneeuwmobielsafari. Een flink ontbijt - denk roerei, worstjes, spek en versgebakken wafels met choco en slagroom - als basis en deze rakker was klaar om te rocken. Thermisch ondergoed en dito overal, sneeuwlaarzen, een flink uit de kluiten gewassen jas, twee paar handschoenen... een beetje erover zo leek het maar eenmaal op die Solheimajökull gletsjer bleek niets minder waar.

Sneeuwmobielsafari op de Solheimajökull gletsjer

Mocht het klimaat finaal om zeep zijn en België een winteroord worden, dan schaf ik me zonder verpinken zo'n sneeuwscooter aan. Beetje rechtstaan op die bak, gas geven, helling op en vooral tegenleunen in de bochten... ik bleek zowaar een natuurtalent. Her en der mochten minder fortuinlijke collega's het gevecht egen de zwaartekracht verliezen, deze jongen bleef keurig in het zadel. Zelfs tijdens het licht overmoedig zwaaien naar de cameraman, zo ben ik dan ook wel weer. Snel een groepsfoto nemen en dan als de bliksem die gletsjer af op zoek naar temperatuurvriendelijkere oorden. Dat en whisky!

Sneeuwmobielsafari op de Solheimajökull gletsjer

Voor iemand die verre van een whiskydrinker is was moet ik zeggen dat die warme gloed na een eerste slok aangenaam snel went, zeker bij temperaturen rond het vriespunt. De Johnnie Walker Double Black is zonder twijfel een intensere blend dan sommige van zijn broertjes. Dankzij het rijpen op gebrande eiken vaten krijgt hij zijn typische rokerig karakter, fijnproevers weten er ongetwijfeld de subtiele toetsen van vanille en specerijen uit te halen. Niet alleen een ideale borrel tegen de koude, het deed ook perfect dienst om moed in te drinken en dat was nodig.

Met al zijn gletsjers en vulkanen laat het onherbergzame IJslandse landschap zich maar wat prachtig bewonderen van bovenaf en daarvoor waren er vier helikopters voorzien. Moed indrinken dus want als het op helicopters aankomt zijn er bij mij aardig wat parallellen te trekken met B.A. van The A Team. Principes overboord en ik erin om drie kwartier te genieten van het magnifieke landschap, ons lot in handen van de piloot gelaten.

Een piloot met humor trouwens want bij het opstijgen weerklonk 'Die Walküre' van Wagner door onze hoofdtelefoon, een streepje muziek dat ik nog steeds link aan een scène uit Apocalypse Now. Een scène met helikopters trouwens.



Eyjafjallajökull, iemand!

Vijvenveertig minuten lang werden wij getrakteerd op een natuurschouwspel dat zijn gelijke niet kent. "Slechts een fractie van het eiland" zo wist de piloot, waarna hij zonder enige vorm van waarschuwing zijn kist als een ware gevechtspiloot in de zoveelste kloof van de Eyjafjallajökull deed verdwijnen. De glimlach op mijn gezicht bij het landen spreekt boekdelen, opnieuw een geweldige ervaring. Zij die op het einde van de vlucht gebruik wisten te maken van de 'kotszakfaciliteiten' waren vooral blij terug vaste grond onder de benen te hebben. Slechts één remedie denk ik dan. Whisky!

Een helikoptervlucht, dat valt eigenlijk nog mee

Daar stonden we dan, in the middle of nowhere met enkel een gammele hut binnen ons gezichtsveld. De vlag met het ons inmiddels gekende Johnnie Walker logo liet weinig ruimte tot twijfel. De lunch, die zou hier genuttigd worden en een barbecue binnenshuis, dat is ook eens iets anders. Een prachtig stukje lam en een uitgebreid buffet, het sterkt de hongerigen en bleek ruim voldoende om zij die met slappe benen uit de helikopter zijn gestapt terug bij hun positieven te brengen.

Ewan Gunn, brand ambassador voor Johnnie Walker maakte van de gelegenheid gebruik om ons drie proefglazen voor te schotelen. Was er eigenlijk een moment dat hij ons geen whisky voorschotelde vraag ik me nu af. In ieder geval zorgde hij voor voldoende materiaal om in een volgende post mijn ervaringen over de verschillende proeverijen neer te pennen.

Lunch op een unieke locatie

Een uitgebreid ontbijt, een sneeuwscootersafari, helicoptervlucht, barbecue, whiskyproeverij... amper te geloven dat de dag nauwlijks halfweg was. Intens, dat was zeker niet gelogen. Begrijpelijkerwijs ga ik hier geen foto's posten van ons bezoek aan de natuurlijke spa - mannelijkt naakt, dat verkoopt niet - een foto van de Gulfoss geiser in volle actie, die kan er dan weer wel af. De avond afsluiten deden we in de Trophy Lodge met het 'Feast of Intensity', iets waar ongetwijfeld ook nog een stukje aan gewijd kan worden.

Gullfoss geiser

IJsland is te groot om in één dag te zien, zoveel is zeker, maar het organiserende team had wel zijn stinkende best gedaan om ons op die ene dag maximaal te doen genieten. Straf werk! Een door een Engelse collega inderhaast verduisterde fles Double Black kwam aardig van pas toen de hotelbar iets na middernacht al besloot te sluiten. Diezelfde collega was trouwens de enige die zich de volgende ochtend overslapen had. Drinkt maar met mate, ook dat was een boodschap die we meekregen.